Tekst Dennis

Ondanks moeilijke beslissingen, proef ik geen wrok of verwijt

Sinds lange tijd is het vaste prik om op vrijdag te starten met een kopje koffie bij Yvonne en samen te wandelen. De koffie is niet alleen lekker, maar het is ook nodig omdat we altijd veel urgente zaken te bespreken hebben. Zij heeft het afgelopen jaar veel moeilijke keuzes moeten maken. Op het moment dat ik hier zo naast haar zit, woont haar zoon niet meer thuis. Dit was een zwaar maar onvermijdelijk besluit omdat het ondanks alle hulpverlening en steun van de mensen om haar heen, echt niet meer houdbaar was. Op een gegeven moment werd er alleen nog maar geschreeuwd en vlogen er spullen door het huis. Ondanks tijdelijke afstand en afspraken werkte het samenwonen niet meer. 

Niet meer veilig

Ooit had ze andere plannen: een eigen huis en een fijn gezinsleven. Op het moment dat ik met de begeleiding begon, stond ze letterlijk voor de scherven van haar bestaan. Yvonne en haar zoon hadden heftige confrontaties. Hij had te veel meegemaakt. De situatie was voor beiden niet meer veilig, dat wist Yvonne. Daarom heeft ze de dappere keuze kunnen maken om haar kind bij een ander op te laten opgroeien omdat dat het beste voor hem was. Heel lastig en confronterend. Yvonne had het gevoel dat iedereen in haar omgeving haar in de steek had gelaten. 

Maar hoe pijnlijk de situatie ook is, ze blijft samenwerken met mij en andere hulpverleners.  Dat is echt niet altijd vanzelfsprekend als een ouder door zo’n zware tijd gaat. De gesprekken die volgen zijn niet altijd makkelijk. Alle pijn en emoties maken het bijna onmogelijk om het overzicht te houden. Dan helpt het als iemand met afstand met je meekijkt en samen met jou alles op een rij zet. De bonnetjes die ergens in een doos liggen, de ingewikkelde brieven van de rechtbank of alle gevoelens die haar overspoelen. Tijdens een afspraak met Yvonne staat er altijd veel op de agenda. 


Ons kleine ritueel

Deze vrijdagochtend kom ik iets te laat aan. Ik weet dat zij al op me staat te wachten. Ik hoor mijn mobiel al afgaan in mijn tas. Als ik van de fiets stap, gaat haar voordeur open. Ze heeft op me zitten wachten. Gehaast kom ik binnen. Om haar te helpen het overzicht te houden, moet ik zelf eerst tot rust komen. Daarbij helpt het lekkere kopje koffie en praten we eerst wat over leuke boeken. Inmiddels is dit ons kleine ritueel geworden.

Zoals altijd begint ze met een hele lijst praktische dingen voor haar zoon. Want ook al is ze moeder op afstand, ze moet veel voor hem regelen zoals vervoer, therapie, bezoeken, schoolkeuzes en financiën. Ondanks de zware beslissing die we hebben moeten nemen om haar kind elders te laten wonen, zit ik hier toch met een heerlijk ruikende bak koffie met veel melk. Inmiddels zijn we al bijna een uur verder. Het doornemen van de praktische zaken heeft lang geduurd. Soms komen er tranen bij Yvonne en pauzeren we even. We worden alleen onderbroken door haar hond. Inmiddels weet hij: als die meneer komt, gaan we zeker uit. Het duurt hem te lang.

We kunnen niet alles tijdens een wandeling bespreken. Zij wil niet steeds huilend op straat lopen. Ook al zijn we er inmiddels aan gewend dat de buurt ons goed in de gaten houdt, we trekken ons er niets meer van aan. Onzeker vraagt Yvonne of ik na al haar geratel nog puf heb voor een wandeling. Daar hoef ik niet over na te denken. We pakken onze jassen en het hondje is door het dolle heen. Eindelijk!


Gelijkwaardigheid, wederzijds respect en interesse

Als we al wandelend terugkijken op die heftige periode concluderen we dat het niet vanzelfsprekend is dat ik naast haar loop. Het is een fijn gesprek. Ik voel gelijkwaardigheid, wederzijds respect en interesse. In de hulpverlening gebeurt het vaak dat de grenzen tussen mezelf en de professional die ik ben, vervagen. Ik blijf mezelf. We zeggen vaak onder collega’s: je bent je eigen gereedschap. Natuurlijk let ik daarbij wel op mijn grenzen. Ik ben hier immers voor haar. Om haar te helpen haar emoties te uiten en gedachten te ordenen. Om haar te helpen om keuzes te maken en te wijzen op haar mogelijkheden.  


Kinderen en ouders scheiden is een gruwel voor elke ouder

Ook al sta je als hulpverlener emotioneel meer op afstand en bekijk je een situatie toch wat zakelijker, dat maakt het niet minder zwaar. Niet minder ingrijpend om een grens te trekken en een andere (tijdelijke) oplossing aan te dragen. Kinderen en ouders scheiden, is een gruwel voor elke ouder. Dat raakt je als hulpverlener.

Als we zo naast elkaar lopen en terugkijken, komt er veel voorbij. Er zijn meerdere collega’s van mij betrokken geweest. Ze vertelt me hoe lastig het was om steeds weer iemand te moeten vertrouwen. Natuurlijk, met alles wat we nu weten, hadden we dingen echt anders kunnen doen. Maar ik hoor in haar stem geen wrok of verwijten. Daar heb ik bewondering voor. 

Onder de bomen van het park waar de hond zijn maatjes ziet, kijken wij samen vooruit. En dwaalt het gesprek af. We hebben het ineens over boeken en dat het nog best warm is voor september. Dat is een goed teken. Voor vandaag is het rond. Na veel emoties en veel gepraat, kan ik rustig afscheid nemen.